maandag 26 februari Dag 7

We zijn vandaag 0m 8.00 uur vertrokken uit het hotel in Lima en namen afscheid van Wilfried en Margareth, die hun eigen reis hebben uitgestippled. Een uur was er nodig om Lima uit te komen. Wat een stad en alweer wat een chaos en armoede. Onderweg hebben we uitsluitend woestijn gezien en dat zal de komende dagen ook zo blijven. De weg loopt vandaag vrijwel paralel aan de kust van de stille oceaan. (Pacific ocean) Na elke bocht zie je weer de zee ende stranden. Links woestijn zover je kunt zien en rechts overgaand in het strand en de zee. Op veel plaatsen zie geen overgang tussen woestijn en strand. De koude golfstroom, die van de zuidpool naar het noorden stroomt schampt hier de kust waardoor het water koud is en er extreem veel plankton voor komt en dus veel vis, veel zeezoogdieren als dolfijnen en zeeleeuwen. Natuurlijk ook veel vogels als pelikanen, albatrossen en inheemse soorten aalscholvers. Ook hier wisselen relatief luxe resorrts zich af met armoedige dorpjes, waar mensen langs de weg leven in rieten hutten en watermeloen en zoetigheden verkopen langsrijdend vrachtverkeer. Op veel plaatsen, midden in de woestijn, zie je hutjes van - ik schat - 2m2 In Peru is er een wet, die bepaalt, dat als je ergens vijf jaar woont, je het afgebakende stukje grond als je eigendom mag beschouwen, dromend van rijkdom. Dus bouw je zo´n hutje als je slachtoffer bent van de aardbeving of een nieuw leven wil. Of je er woont en of er een deur of raam in zit, is eigenlijk niet belangrijk. Na vijf jaar heb je je eigen perceel, midden in de woestijn.

De weg, die we nu berijden (vandaag van Lima naar Ica) is de Pan Americana, de ¨snelweg¨ van mexico naar chili.
In het oorspronkelijke reisplan zouden we overnachten in Pisco, maar door de aardbeving van 2007 staat daar geen hotel meer overeend. Overal zie je de gevolgen van deze beving. Half ingestorte huizen, waar men gewoon bijft wonen met hulp van landbouwplastic, steenhopen en rieten hutten alls alternatief voor houten of stenen huizen. We rijden nu door naar Ica, laden onze bagage uit in een prachtig luxe hotel en rijden door naar de Laguna Huacachina, een oase midden in de woestijn. Een door tropische planten en bomen omzoomt meertje waar je iets kan drinken, kan zandsurfen en een tocht kan maken met een woestijnbuggy. Dat laatste hebben we gedaan. Een spectaculaire tocht met 6 tot 9 personen dars over zandduinen en met ijzeling wekkende vaart weer naar beneden, terwijl het zand je om de oren spuit.
Terug in het hotel genieten we van het zwembad en een maaltijd, voor zover onze darmen dat toelaten.
Een groet van allen.

Noodlot

Helaas, het noodlot heeft toegeslagen. Er is coca cola over mijn toetsenbord gemorst, waardoor mijn kleine laptopje nu onbruikbaar is geworden.
Ik doe er nog van alles aan om hem (of haar??) weer aan de praat te krijgen. Gisteren heb ik haar een badje van zuivere alcohol gegeven op aanraden van onze gids Ronald. Nu is het wachten op het drogen van het apparaat. Dit is ook de reden dat jullie even niets meer vernomen hebben. Ik zit nu in een internetcafe in Arequipa. Niet op te werken op die spaanse toetsenborden. Foto´s meesturen zal waarschijnlijk niet meer gaan, tenzij ik mijn SD kaartje in een pc van het internetcafe kan stoppen. We zien wel.
We zijn allemaal diep treurig dat dit had moeten gebeuren.

Als het enigszins kan zal ik het blog in tekst voortzetten en bij thuiskomst de foto´s bijplaatsen. Tenslotte nog een mededeñing uit de ziekenboeg: Iedereen heeft nu de buikloop in meer of mindere mate. Doktersconsult hoeft nog niet en we hebben ons goede humeur nog.
Een groet van 2500 meter hoog in Peru.
Peter

Dag 6. After Party.

Dit bericht (geschreven in de bus naar Ica) gaat over "the day after the night before",zoals de engelsen zeggen. Zondagmorgen lagen we eindelijk .in bed na een fantastische bruiloft De meesten van ons waren rond negen uur weer present bij het ontbijt. Hans en Herma voelden nzich niet lekker en kregen last van de stoelgang. Nu, op maandagmorgen zijn inmiddels 10 reisgenoten (inclusief mgebrachtezelf) overvallen door een stevige diarree met verschijnselen van maagkramp en misselijkheid. De deskundigen beweren, dat 50% van de reizigers uit het westen hier last van krijgt in het droge seizoen en dat in het natte warme seizoen dat percentage kan oplopen tot 100%. Tot nu toe verloopt het probleem tameijk mild en als het hier bij blijft valt het alleszins mee.

Dan over de bruiloft. We werden vanuit de kerk vervoerd naar een wijk met -alweer - ommuurde percelen, waarvan je niet kon vermoeden wat daar achter schuil ging. We werden door een houten deur in de muur naar binnen geleid en betraden een prachtige "oase". Een enorme tuin met romantische paden, afgezet met oranje rozen en witte lelies en olielampen, begrensd door tropische planten, struiken en bomen. Ficussen, bloeiende Hibiscus, bananen en sinasappelbomen en meer.
Op het terrein was een enorm stalen geraamte neergezet, met "muren" en een dak van half doorschijnende stof. Daardoor leek het of je in een overdekte ruimte zat, maar was je midden in de natuur met prachtig gedekte tafels en overal oranje elementen.In het midden was een dansvloerv gemaakt en schijnwerpers maakten het geheel myterieus en sfeervol.

Die oranje accenten waren een verwijzing naar de Nederlandse inbreng in het feest. Eva had witte en oranje bloemen in haar boeket, de bruidmeisjes hadden prachtige lange oranje jurken aan en de kerk was ook versierd en afgezet met boeketten, waarin deze kleuren terugkwamen.

Wij als hollandse bruiloftsgasten hebben een feestlied op de wijs van Dancing Queen van Abba gebracht en hebben vervolgens met hulp van Peruaanse neven het bruidspaar op stoelen boven ons hoofd getild. Naar we later hoorden werd deze uiting van Nederlandse cultuur zeer gewaardeerd.

Een peruaanse bruiloft is een geweldig feest, waarbij de hele avond de Salsa uit de luidsprekers spat. We hebben ons eerst overgegeven aan bijzondere coctails en een diner en hebben ons daanrna wat onwennig op dansvloer begeven.

Die opnwennigheid verdween volkomen, toen de bediening feesthoeden, maskers, ratels, fluitjes en ballonnen ging uitdelen omlijst door en daverend ritme. Er kwam een als nar verklede steltloper (zie de foto's) te voorschijn, die ons meenam in één grote bijna oneindig lang durende carnavalsdans, die pas ophield toen iedereen doodmoe in een stoel plofte.

Het was geweldig en we hebben ons als nuchtere polderaars van onze beste kant laten zien.
Het was mooi om te zien hoe blij en dankbaar de familie van Eva was, dat we helemaal uit Holland waren gekomen om hier bij te zijn.

Brak als we waren, hebben we de zondag benut om bij te slapen.

Dag 5 De Huwelijksinzegening

Vandaag (= zaterdag 21 februari) hebben we ons voorbereid op het hoofddoel van deze reis (naast de vakantietrip natuurlijk) de huwelijksplechtigheid van Eva en Martin. Daarom vandaag uitsluitend foto's en weinig teskst. De beelden spreken voor zich.

De complete fotoserie heb ik op picasaweb gezet, die je hier kan vinden: http://picasaweb.google.com/zwolpje/Peru?feat=email#