Voorlopig de laatste

Het is vandaag vrijdag 6 maart 7.30 uur en dit is voorlopig de laatste aflevering van dit blog. We zijn aan het sluitstuk van de reis begonnen. Nog één uitstapje vanuit Cusco, war we niu verblijven en dan maandagmorgen via Lima op weg naar huis.

Iedereen is weer in blakende gezondheid en de meesten ook een beetje vermoeid van de vele indrukken. Sommigen verlangen heimelijk ook wel naar huis te kunnen.

Voordat ik iets vertel over ons huidige verblijf in Cusco, nog even terug naar waaar ik gebleven was. Ik heb ondertussen gemerkt, dat de vermelding van dagen niet meer helemaal klopt. Dat zal ik in Holland ng wel een keer bijwerken. Op zo´n reis verlies je op een zeker moment alle benul van tijd en datum. Het lijkt of je al een maand onderweg bent en nog een maand te gaan hebt.

Op de dag dat we de Colcavallei doorkruisten, hebben we overnacht in een klein boeren dorp met slechts één luxe plaats, namelijk een hotel (Mammayacchi), dat door peruvanen zelf wordt beheerd. Het was leuk om daar te verblijven, ondanks dat ikzelf behoorlijk ziek was. Het eten werd door de plaatselijke bevolking zelf bereid en er waren in het eten weinig westerse invloeden te vinden. Alcapavlees, kip, mais,kaas groenten van plaatselijke oogst, e.d. Een deel van de groep heeft het dorpje bezocht en gehoord hoe de gezondheidszorg is geregeld en gezien hoe er carnaval werd gevierd. Dit feest is doordrenkt met invloeden van oude godsdiensten uit de préspaanse periode, waaronder inca invloeden.

De volgende dag - 28/2 - zijn de sterken en gezonden onder ons terug gegaan naar de Colca vallei om daar smorgens vroeg de Andes Conors te zien uitvliegen. Deze vogels met een spanwijdte van wel drie meter, stijgen rond negen uur op vanuit hun holen op de thermiek en komen soms rakelings over de kijkers heen. Ik heb het zelf niet gezien, maar het moet spectaculair zijn geweest. Smiddags heeft de groep zich gelaafd aan de warmwater bronnen, die in de omgeving van ons hotel worden geexploiteerd door de lokale bevolking.

De volgende morgen vroeg 12/2 zijn we vroeg op weg gegaan, terug over de de erbarmelijk slechte weg en over de pas richting Puno, een plaatjedat zijn belang ontleent aan de liggingaan het Ticitacameer, het hoogst bevaarbare meer op aarde.
De busreis heeft het grootste deel van de dag in beslag genomen. De volgende dag hebben we een prachtige bootreis over het meer gedaan en onderweg de drijvende rieteilanden van de Urosindianen aangedaan. Het is een beetje toeristisch maar erg de moeite waard. De Urosindianen zijn van voor het Incatijdperk door andere stammen verdreven en zijn toen op zelf gemaakte rieteilanden gaan wonen. De eilanden drijven, zijn zo´n 3 meter dik en worden bewoond door gemiddeld 6 gezinnen. alles is van riet, de huizen, de bedden, de ondergrond waarop wordt geleefd. Maandelijks to driemaandelijks moet de oppervlakte vervangen worden. De vrouwen verlaten hun eilandje alleen voor de bevalling. Nu leven ze van de visvangst en het toerisme, vroeger alleen van de vis- en vogelvangst. Zij verzorgen een rondleiding en proberen dan de inmiddels vertrouwde weefproducten te verkopen.
Hierna zijn we naar het eiland Taquile gevaren, waar een oude indianencultuur volledig opzich zelf leeft met eigen gebruiken en een eigen leiderschap, die door de regering wordt gedoogd. De mannen voorzien in hun onderhoud door landbouw en breien. De vouwen weven en werken mee in de landbouw. Ze leven vegetarisch, behalve bij een bruiloft, dan moeten er maar liefst 15 schapen aan geloven. De jongeren mogen 2 jaar proef samenwonen om daarna te besluiten of zij trouwen. Als ze voortijdig een kind krijgen zijn ze tot een huwelijk verplicht. Op dit eiland kregen we de lunch aangeboden van lokale producten: forel uit het meer, eilandbrood, een bijzondere groentesoep en aardappelen. Tijdens de terugtocht van anderhalf uur hebben we ons tegoed gedaan aan een frisse wind en een heftig zonnetje.

In Puno hebben we afscheid genomen van onze privé bus en chauffeur en zijn op dag 14 vanaf een chaotisch busstation vertrokken met een interlokale openbaarvervoer bus naar Cusco. Tot onze verbazing was dit een zeer luze bus met wc aan boord en heerlijke stoelen en goed uitzicht. Na een rit van 6 uur waren we in de namiddag in Cusco.

Savonds hebben de stad vast wat verkend bij avondlicht. De tweede dag, dag 15 waren we vrij om een beetje bij te komen en te winkelen. Dat gold niet voor mij. Ik heb samen met de gids een mountainbike tocht van ruim 3,5 uur gemaakt in de bergen rond cusco. We hebben het een beetje onderschat. Soms modderige sporen en soms alleen maar steen en afgrond. bovendien speelt de grote hoogte je enorm parten. Na vier ferme trappen op de pedalen ben je volkomen achter je adem. Het was een fantastische tocht, waar ik wel een halve dag uitgepunt door was.


Tussen twee haakjes: We hebben een hele goede gids, Ronald Kuipers, die professor is aan de universiteit in Lima in de electronica en vier maande per jaar tijd en zin heeft om reisbegeider te zijn. Een vent met veel humor, die een afgewogen en intelligente manier van omgaan heeft met de problemen van de Grupo Blankestino.


De dag daarna (gisteren) hebben we de heilige vallei bezocht. Een prachtige vallei met een indrukwekkend Incamonument, prachtige dorpjes en een hele mooie lokale markt, waarover ik later uyitgebreid en met foto´s over zal verhalen.komende vier dagen zijn we in Cusco. Op dit moment hebben we de laatste dag in Cusco. Rust en gelegenheid om de laatste kerken en musea te bezoeken. Morgen vroeg slaan we onze bagage op in het hotel en vertrekken met 5 kg bagage per trein naar Camientes om vandaar uit het Michu Pichu bolwerk van de Inca´s te bezoeken. Savonds overnachten we in Camientes en reizen smiddags per trein teru. En dan zit het er op. We overnachten weer in het hotel in Cusco en vliegen de volgende morgen vanuit Cusco nvia Lima terug naar Amsterdam.

Peru is een fascinerend land, met vele gezichten. Ik zal enige verwerkingstijd nodig hebben om alles een plaats te geven. Het was de moeite waard.

Dit is dus voorlopig het laatste bericht.

Bedankt voor de vele geestdriftige reacties.
Tenslotte nog een persoonlijke noot: Ik heb het gedaan. Eergisteren heb ik - tot afgrijzen van sommigen in ons gezelschap - een hele cavia (Cuy, spreek uit koei) gegeten. Het beestje wordt met kop en staat en pootjes opgediend en moet je uitlepelen en ontdoen van vele beentjes. Lekker en spannend, maar de hoeveelheid vlees is niet de moeite waard om het nog eens te doen.

Tot ziens in Nederland.

Geen bier meer!!!!!!!!

Beste lezers,
Sinds vorige week maandag is het niet meer gelukt om een bericht op te stellen. Daarvoor zijn verschillende redenen: We hebben lange reizen gemaakt met de bus om onze dagbestemmingen te bereiken. Woensdag jl. zelfs een rit van 10 uur, ik ben twee dagen ziek geweest en we zijn het hooggebergte van de Andes opgereden en daar is niet in elk dorpje en elk hotel een internetfaciliteit. Het is geweldig om te zien hoe arme en eenvoudige boeren daar in afgelgen streken leven. Soms maakt zich een beetje schaamte van je meester, maar mijn indruk is, dat mensen een niet ongelukkig bestaan leiden, ver van de hectiek van de grote stad.

Eerst maar een update van onze gezondheidstoestand.
Allemaal hebben we in meer of mindere mate last gehad van darm en maagklachten.
Waarschijnlijk is het een bacteriele infectie als gevolg van parasieten in het lokale voedsel en drinken, waar onze darmen niet op berekend zijn. De klachten zijn hardnekkig en hebben bij sommigen lag aangehouden. Herma heeft een arts geraadpleegd, die naast de infectie ook hoogteziekte en te hoge bloeddruk door de ijle lucht constateerde. Ze heeft antibiotica voorgeschreven gekregen en tabletten tegen misselijkheid (wat wil je bij 10 uur bus rijden) en krampen. En een injectie waarvan we de bedoeling niet goed hebben gesnapt, maar waar ze geweldig van opgepept werd. Verder kreeg ze op doktersvoorschrift tijdes de reis over de bergen (4000 meter) enkele keren zuurstof van de chauffeur. Ze is er weer helemaal bovenop, maar nog wat zwakjes na 8 dagen niet eten en alleen energiedrankjes.

Een ander probleem is hoogteziekte, die je krijgt als je te snel van zeeniveau naar Andes hoogte gaat. We hebben er allemaal min of meer last van gehad. Ik in het bijzonder: Benauwdheid, hartritmestoornissen, gejaagdheid, aan een stuk door braken en slaPeloosheid. Je dnekt echt dat je dood gaat. Gelukkig past je lichaam zich snel aan en ik was er dan ook snel weer overheen.

Over het algemeen gaat het redelijk tot goed met ons, maar wat zeer opvallend is, dat er bijna geen bier meer wordt gedronken en dat is voor de familie wel erg bijzonder.

Nu maar weer terug naar onze reis.

Dinsdag 24 februari dag 8
De bestemming van deze dag is Nasca. Voordat we daarheen rijden gaan we eerst terug naar Pisco om daar in de haven aan boord te gaan van een snelle boot om ons naar het reservaat de Paracas te brengen. Dit reservaat omvat een baai, een eiland en een schiereiland waar honderdduizende vogels voorkomen, waaronder pelikanen, de Humboldpinquin en vele inlandse vogelsoorten. Daarnaast is er een enorme kolonie zeeleeuwen, waar je dicht onder langs vaart. De stank en het lawaai is niet te harden, maar het is een prachtig gezicht. bijzonder is de aanweigheid van de pinquins, die eigenlijk op de zuidpool thuishoren, maar door de koude golfstroom ver naar het warmere noorden trekken.
Op zee onder het aardoppervlak binden zich hier twee tektoische plaaten, die in dit gebied in het verleden grote aardbevingen veroorzaakten. Na de tocht hebben we wat geslenterd over de lokale markt, waar ik voor een klein bedragje een hoed tegen de zon heb aangeschaft. Anderen, zoals bijvoorbeeld Titia konden het niet nalaten om allerlei kleine souvenirs in te slaan voor de achterban. Wat dat betreft kunnen jullie nog wat verwachten.

Vervolgens hebben we onze reis aanvaard naar Nasca. Onderweg hebben we een Pisco destilleerderij bezocht en daar gelunchd. Ik zal thuis een apart bericht maken, want ik vond het geweldig.

Woensdag 25 februari dag 9
Vandaag is het zeer vroeg opstaan voor een busrit van 10 uur langs de kust van zuid Peru naar Arequipa. Voordat we deze reis aanvaarden, maken we eerst nog een rondvlucht boven de tekeningen van Nasca met een klein vierpersoons vliegtuigje. Deze Nasca lines zijn afbeeldingen in het woestijnzand, die al 2000 jaar oud zijn en als gevolg van het regenloze klimaat en de miniralen in de grond bewaard zijn gebleven. Er zijn kaarsrechte lijnen, die kilometers lang recht over bergen en vlakten lopen en afbeeldingen van een aap, een kolibri, een walvis en vierkante en konische vlakken. (Zoals al eerder aangegeven, zal ik - thuisgekomen - dit blog herzien en aanvullen met meer tekst en foto´s)

Door het vroege vertrek zaten we uiteindelijk om 9 uur al weer in de bus en kwamen savonds om 19.30 uur aan in het hotel in Arequipa.

Donderdag 26 februari dag 10
Omdat het in Arequuipa veeld minder heet is, dan aan de kust hebben de meesten een goede nachtrust achter de rug. Arequipa wordt de intellektuele hoofdstad van Peru genoemd en er is veel architektuur uit de spaanse periode te zien. Het mooiste plein van Peru is hier te vinden, Plaza de Armas. Er is een schitterend klooster, dat we bezocht hebben. Het klooster bestaat eigenlijk uit een dorpje binnen een stad en ziet er heel fleurig uit door het gebruik van rode, blauwe en gele muurverf.
Deze dag was zeer geschikt om afstand te nemen van de hitte van de kust, bij te komen van de lange busrit en ons voor te bereiden op ons verblijf in het hooggeberte voor de rest van onze reis.
We hebben ons dan ook onledig gehouden met lunchen op het plein, een biertje hier en daar en vroeg naar bed.

Vrijdag 27 februari dag 11
Vandaag rijden we het hooggebergte in. Het landschap wisselt van aanblik: Woestijn en zand, afgewisseld door groene valleien, waar kleine nederzettingen van indianen zijn.
Hoogtepunt is de Colca vallei, waar we deze dag doorheen rijden en mogen zullen terugkomen om enkele plaatsen te bezoeken.
We trekken een pas over, die op 4800 meter hoogte ligt en waar je zuurstofschuld hebt, zodra je één pas buiten de bus zet. Ook de kwaliteit van de weg is afwisselend, om het vriendelijk te zeggen. Onderweg stoppen we bij restaurants, die deze naam nauwelijks kunnen dragen en waar vlrouwen uit de omgeving de prachtigste kleding verkopen van Alpacawol voor bedragen waar je je voor schaamt. Er zijn dan ook truien, dassen en handschoenen ingeslagen. een wollen trui bijvoorbeeld kost niet veel meer dan 10 of 15 euro en als je de mensen respect wil tonen moet je afdingen,

Op deze rit hadden we - naast onze reisleider Ronald - een peruaanse gids, die ons de aanbeveling gaf om cokabladeren te kouwen tegen hoogteziekte. We kregen de blaadjes uitgedeeld, samen met een klein mineraal steentje, waar je een stukje van moet afbijten.
Na tien minuten kouwen worden je tong en je lippen verdoofd en dringt het sap door tot je maaf, waardoor je minder last hebt van honger, kou en hoogteziekte.
Het werkt maar smaakt heel vies. Helaas heeft het niet voor iedereen geholpen omdat enkele reisgenoten op deze reis wagen- en hoogteziek werden.
In een volgend bericht zal ik verhalen over de aankomst in het hotel en de verder belevenissen.

een groet voor ieder.