Ook vandaag stond de privé bus tot onze beschikking.
Na de gebruikelijke en noodzakelijke huishoudelijke beslommeringen vertrokken we om 12 uur opnieuw naar het centrum.
Ons hotel staat in één van de betere wijken genaamd Mia Flores, waar bijna uitsluitend kantoren en bedrijven zijn gehuisvest.
Onze eerste bestemming vandaag was een fort aan de kust, waar een militaire basis is gevestigd en daarbij een legermuseum. Hier wordt je geconfronteerd met de oorlogen, die de spanjaarden voerden met de Inca's, de strijd die leidde tot het vertrek van de spanjaarden, de conflicten tussen Peru en Chili en het geromantiseerde piratenleven, eeuwen geleden. Ook de Nederlanden spraken in die tijd een geducht woordje mee in de piraterij. In het museum konden we ons tot piraat laten "slaan" en kregen we tegen betaling een ooglapje verstrekt.
De controverse tussen Chili en Peru duurt tot vandaag de dag voort en dan niet zoals bij ons tussen Nederland en Duitsland tijdens het voetballen, maar met spanning aan de grens (vandaag de dag niet meer) en importverboden voor producten, waarvan beide landen claimen, dat zij het orginele product maken. Pisco is een voorbeeld. Het is een destilaat van wijn, die in de streek rond het plaatsje Pisco wordt bereid - een soort jenever - en die de basis vormt voor twee coctails, die inmens populair zijn in Peru. Als ik deze twee drankjes heb geproefd, zal ik mijn ervaringen delen.
In het legermuseum kwamen we het complete arsenaal aan wapens tegen, dat in de tweede wereld oorlog in gebruik was. Zowel geallieerd als duits wapentuig. Peru is een militairistisch ingesteld land. Er zijn verschillende maninebases in Lima en je ziet heel veel geuniformeerd volk lopen.
Na dit museumbezoek hebben we - en vraag me niet waar - een restaurant bezocht met een peruaanse keuken. Vis is hier heel populair, goedkoop en kraakvers. Als je een menuutje neemt, krijg je vijf of zes verschillende gerechten voor ongeveer 6 euro per persoon, inclusief een grote kan zoete limonade, die van paarse mais wordt gestookt, aangevuld met ananassap en kruiden, maar dan wel zonder alcohol.
Opvallen aan het restaurant was, dat het geen dak had, maar een groot zeil. Het regent vrijwel nooit in lima, zodat het zeil meer dienst doet als zonnescherm. De afvallende dauw wordt smorgens opgevangen door de de planten, die tegen de muren zijn geplaatst.
Dat de waarschuwingen om goed op je geld en goederen gte passen niet voor niets zijn, bleek tijdens de busrit naar het restaurant. Ik deed het raampje open om een foto te maken en plotseling dook er een man op, die probeerde de camera uit mijn handen te trekken. In een reflex pakte ik hem hardhandig bij zijn arm en trok met mijn andere hand de camera terug. Gelukkig kreeg hij het apparaat niet te pakken.
In de bus brak een enorme consternatie uit en kwamen we tot de conclusie, dat dit een goedkope waarschuwing was geweest. Martin adviseerde ons om de ramen dicht te houden en ons geld te verdelen over meerdere zakken en geen portomonnee mee te nemen.
Na het eten zijn we lopend de kerk gaan opzoeken waar Martin en Eva trouwen. (Vanaf dit tijdstip gemeten: Morgenavond)
De rest van de avond hebben we nog wat geflaneerd tussen de winkeltjes en restaurantjes van een mooie wijk Branco in de buurt van de plek waar de bruiloft wordt gevierd.
Toen we terug kwamen waren Jolande en vriendin Christine vanuit Nederland gearriveerd.
tot zover op vrijdag 20 februari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten