Voorlopig de laatste

Het is vandaag vrijdag 6 maart 7.30 uur en dit is voorlopig de laatste aflevering van dit blog. We zijn aan het sluitstuk van de reis begonnen. Nog één uitstapje vanuit Cusco, war we niu verblijven en dan maandagmorgen via Lima op weg naar huis.

Iedereen is weer in blakende gezondheid en de meesten ook een beetje vermoeid van de vele indrukken. Sommigen verlangen heimelijk ook wel naar huis te kunnen.

Voordat ik iets vertel over ons huidige verblijf in Cusco, nog even terug naar waaar ik gebleven was. Ik heb ondertussen gemerkt, dat de vermelding van dagen niet meer helemaal klopt. Dat zal ik in Holland ng wel een keer bijwerken. Op zo´n reis verlies je op een zeker moment alle benul van tijd en datum. Het lijkt of je al een maand onderweg bent en nog een maand te gaan hebt.

Op de dag dat we de Colcavallei doorkruisten, hebben we overnacht in een klein boeren dorp met slechts één luxe plaats, namelijk een hotel (Mammayacchi), dat door peruvanen zelf wordt beheerd. Het was leuk om daar te verblijven, ondanks dat ikzelf behoorlijk ziek was. Het eten werd door de plaatselijke bevolking zelf bereid en er waren in het eten weinig westerse invloeden te vinden. Alcapavlees, kip, mais,kaas groenten van plaatselijke oogst, e.d. Een deel van de groep heeft het dorpje bezocht en gehoord hoe de gezondheidszorg is geregeld en gezien hoe er carnaval werd gevierd. Dit feest is doordrenkt met invloeden van oude godsdiensten uit de préspaanse periode, waaronder inca invloeden.

De volgende dag - 28/2 - zijn de sterken en gezonden onder ons terug gegaan naar de Colca vallei om daar smorgens vroeg de Andes Conors te zien uitvliegen. Deze vogels met een spanwijdte van wel drie meter, stijgen rond negen uur op vanuit hun holen op de thermiek en komen soms rakelings over de kijkers heen. Ik heb het zelf niet gezien, maar het moet spectaculair zijn geweest. Smiddags heeft de groep zich gelaafd aan de warmwater bronnen, die in de omgeving van ons hotel worden geexploiteerd door de lokale bevolking.

De volgende morgen vroeg 12/2 zijn we vroeg op weg gegaan, terug over de de erbarmelijk slechte weg en over de pas richting Puno, een plaatjedat zijn belang ontleent aan de liggingaan het Ticitacameer, het hoogst bevaarbare meer op aarde.
De busreis heeft het grootste deel van de dag in beslag genomen. De volgende dag hebben we een prachtige bootreis over het meer gedaan en onderweg de drijvende rieteilanden van de Urosindianen aangedaan. Het is een beetje toeristisch maar erg de moeite waard. De Urosindianen zijn van voor het Incatijdperk door andere stammen verdreven en zijn toen op zelf gemaakte rieteilanden gaan wonen. De eilanden drijven, zijn zo´n 3 meter dik en worden bewoond door gemiddeld 6 gezinnen. alles is van riet, de huizen, de bedden, de ondergrond waarop wordt geleefd. Maandelijks to driemaandelijks moet de oppervlakte vervangen worden. De vrouwen verlaten hun eilandje alleen voor de bevalling. Nu leven ze van de visvangst en het toerisme, vroeger alleen van de vis- en vogelvangst. Zij verzorgen een rondleiding en proberen dan de inmiddels vertrouwde weefproducten te verkopen.
Hierna zijn we naar het eiland Taquile gevaren, waar een oude indianencultuur volledig opzich zelf leeft met eigen gebruiken en een eigen leiderschap, die door de regering wordt gedoogd. De mannen voorzien in hun onderhoud door landbouw en breien. De vouwen weven en werken mee in de landbouw. Ze leven vegetarisch, behalve bij een bruiloft, dan moeten er maar liefst 15 schapen aan geloven. De jongeren mogen 2 jaar proef samenwonen om daarna te besluiten of zij trouwen. Als ze voortijdig een kind krijgen zijn ze tot een huwelijk verplicht. Op dit eiland kregen we de lunch aangeboden van lokale producten: forel uit het meer, eilandbrood, een bijzondere groentesoep en aardappelen. Tijdens de terugtocht van anderhalf uur hebben we ons tegoed gedaan aan een frisse wind en een heftig zonnetje.

In Puno hebben we afscheid genomen van onze privé bus en chauffeur en zijn op dag 14 vanaf een chaotisch busstation vertrokken met een interlokale openbaarvervoer bus naar Cusco. Tot onze verbazing was dit een zeer luze bus met wc aan boord en heerlijke stoelen en goed uitzicht. Na een rit van 6 uur waren we in de namiddag in Cusco.

Savonds hebben de stad vast wat verkend bij avondlicht. De tweede dag, dag 15 waren we vrij om een beetje bij te komen en te winkelen. Dat gold niet voor mij. Ik heb samen met de gids een mountainbike tocht van ruim 3,5 uur gemaakt in de bergen rond cusco. We hebben het een beetje onderschat. Soms modderige sporen en soms alleen maar steen en afgrond. bovendien speelt de grote hoogte je enorm parten. Na vier ferme trappen op de pedalen ben je volkomen achter je adem. Het was een fantastische tocht, waar ik wel een halve dag uitgepunt door was.


Tussen twee haakjes: We hebben een hele goede gids, Ronald Kuipers, die professor is aan de universiteit in Lima in de electronica en vier maande per jaar tijd en zin heeft om reisbegeider te zijn. Een vent met veel humor, die een afgewogen en intelligente manier van omgaan heeft met de problemen van de Grupo Blankestino.


De dag daarna (gisteren) hebben we de heilige vallei bezocht. Een prachtige vallei met een indrukwekkend Incamonument, prachtige dorpjes en een hele mooie lokale markt, waarover ik later uyitgebreid en met foto´s over zal verhalen.komende vier dagen zijn we in Cusco. Op dit moment hebben we de laatste dag in Cusco. Rust en gelegenheid om de laatste kerken en musea te bezoeken. Morgen vroeg slaan we onze bagage op in het hotel en vertrekken met 5 kg bagage per trein naar Camientes om vandaar uit het Michu Pichu bolwerk van de Inca´s te bezoeken. Savonds overnachten we in Camientes en reizen smiddags per trein teru. En dan zit het er op. We overnachten weer in het hotel in Cusco en vliegen de volgende morgen vanuit Cusco nvia Lima terug naar Amsterdam.

Peru is een fascinerend land, met vele gezichten. Ik zal enige verwerkingstijd nodig hebben om alles een plaats te geven. Het was de moeite waard.

Dit is dus voorlopig het laatste bericht.

Bedankt voor de vele geestdriftige reacties.
Tenslotte nog een persoonlijke noot: Ik heb het gedaan. Eergisteren heb ik - tot afgrijzen van sommigen in ons gezelschap - een hele cavia (Cuy, spreek uit koei) gegeten. Het beestje wordt met kop en staat en pootjes opgediend en moet je uitlepelen en ontdoen van vele beentjes. Lekker en spannend, maar de hoeveelheid vlees is niet de moeite waard om het nog eens te doen.

Tot ziens in Nederland.